Το Φάλουν Ντάφα μου ανανέωσε τη ζωή

Ήμουν σωματικά αδύναμη και επιρρεπής στις ασθένειες από την παιδική ηλικία. Όταν ήμουν περίπου 22 χρονών, έπαθα βρογχικό άσθμα και υπέφερα παρά πολύ στη διάρκεια κάθε κρίσης. Ήμουν επιρρεπής σε κρυολογήματα και πάντα τα ακολουθούσε μια κρίση άσθματος. Πάθαινα κρίσεις βρογχικού άσθματος όποτε ήμουν κουρασμένη, όταν κρύωνα ή όταν μύριζα αποκρουστικές μυρωδιές. Στη συνέχεια έβηχα συνεχώς. Αυτό μπορούσε να διαρκέσει ως και δύο μήνες με αποτέλεσμα να είμαι συχνά σε μια κατάσταση εξάντλησης. Οι κρίσεις γίνονταν όλο και πιο συχνές καθώς ο χρόνος περνούσε. Συνήθως μου συνέβαινε τον χειμώνα και μετά άρχισε να μου συμβαίνει και την άνοιξη. Από το 1995 οι κρίσεις συνέβαιναν οποιαδήποτε στιγμή, ανεξάρτητα από την εποχή. Δεν μπορούσα να βγω έξω όταν έκανε κρύο, επειδή θα πάθαινα κρίση εάν ανάπνεα τον κρύο αέρα. Έπρεπε να κάνω ενέσεις και να παίρνω φάρμακα για τέσσερις ημέρες ώστε να αναρρώνω αργά κι αυτό σήμαινε ότι βρισκόμουν χωρίς δουλειά εκείνες τις ημέρες. Εκείνες τις στιγμές σκεφτόμουν συχνά να δώσω τέλος στην ζωή μου. Για χρόνια πήγαινα οπουδήποτε υπήρχε υπόσχεση για μια υποτιθέμενη θεραπεία της ασθένειάς μου. Δοκίμασα πολλές λαϊκές συνταγές και τσιγκόνγκ. Ωστόσο η κατάσταση μόνο χειροτέρευε αντί να βελτιωθεί. Τον Ιουνίου του 1996, μια συνάδελφος ανέφερε το Φάλουν Γκονγκ για δεύτερη φορά. Απογοητευμένη από το κάλπικο τσιγκόνγκ, δεν το πολύ πίστεψα. Ωστόσο, μετά την παρότρυνση μιας συναδέλφου συμφώνησα να διαβάσω το βιβλίο, έτσι μου δάνεισε το Τζούαν Φάλουν (2ος Τόμος). Μόλις επέστρεψα στο σπίτι άνοιξα το βιβλίο. Όσο περισσότερο διάβαζα, τόσο περισσότερο ήθελα να διαβάσω. Αισθάνθηκα ότι όλα σε αυτό ήταν αληθινά, και τελείωσα το βιβλίο με τη μια. Την επόμενη ημέρα δανείστηκα από την συνάδελφο αυτή το Τζούαν Φάλουν. Διάβασα το βιβλίο με μεγάλη προθυμία. Αφού τελείωσα την πρώτη διάλεξη, αισθάνθηκα ελαφριά και άνετη. Όταν διάβασα την δεύτερη και τρίτη διάλεξη αισθάνθηκα άβολα. Όταν έφτασα στην τέταρτη διάλεξη, όλα τα συμπτώματα της ασθένειάς μου βγήκαν στην επιφάνεια και αισθανόμουν εξαιρετικά άβολα. Σκέφτηκα τότε: «Αυτό είναι ακριβώς όπως λέει το βιβλίο.

Αυτό δεν είναι ασθένεια. Είναι εξάλειψη του κάρμα». Η συνάδελφος με είχε προσκαλέσει στο τόπο εξάσκησης εκείνο το βράδυ όπου όλοι μπορούσαν να με ακούσουν να αναπνέω. Διάφοροι ασκούμενοι με ενθάρρυναν να παραμείνω, λέγοντας μου ότι θα καλυτέρευε. Κούνησα το κεφάλι σε συμφωνία. Μετά από την εξάσκηση ακούσαμε μια ηχογράφηση μίας από τις διαλέξεις του Δασκάλου. Τους είπα: «Δεν αισθάνομαι πολύ καλά. Θέλω να πάω στο σπίτι τώρα. Μπορείτε να μου δανείσετε τις κασέτες για να τις ακούσω στο σπίτι αφού τελειώσετε με αυτές;» «Φυσικά! Θα σας τις δώσουμε αύριο.» Πήγα στο σπίτι μόνη. Μόλις έφυγα από τον τόπο εξάσκησης, τα συμπτώματα έγιναν χειρότερα. Στην κυριολεξία σύρθηκα μέχρι το σπίτι μου. Όταν ξάπλωσα στο κρεβάτι, αισθάνθηκα σα να βρισκόταν ένας μεγάλος βράχος πάνω στο στήθος μου και δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Οι κρόταφοι μου φούσκωναν από τον πόνο. Δεν μπορούσα να καθίσω, ούτε μπορούσα να κοιμηθώ. Το υπέμεινα περίπου έως τις ένδεκα η ώρα. Ήθελα πάρα πολύ να πάρω μια ταμπλέτα άσθματος για να ανακουφίσω τα συμπτώματα. Μόλις μου πέρασε αυτή η σκέψη, η δυσκολία στην αναπνοή έγινε πιο σοβαρή και απλά δεν μπορούσα να το αντέξω άλλο. Για να μην ενοχληθεί η οικογένειά μου και, το πιο σημαντικό επειδή είχα καταλάβει ότι δεν ήταν ασθένεια αλλά εξάλειψη του κάρμα, κάθισα στο κρεβάτι και έλεγα επανειλημμένα στον εαυτό μου: «Αυτό είναι εξάλειψη του κάρμα, ο γνήσιος σκοπός της ζωής είναι να επιστρέψει κανείς στην αληθινή αρχή του. Θέλω να επιστρέψω στην αληθινή αρχή μου». Μετά τα μεσάνυχτα παρακάλεσα τον Δάσκαλο να με αφήσει να κοιμηθώ για λίγο και τελικά με πήρε πραγματικά ο ύπνος. Ακριβώς τότε η ανθρώπινη πλευρά μου αναδύθηκε και σκεφτόμουν: «Δεν πρέπει να κινήσω τα χέρια μου. Εάν το κάνω, θα αρχίσω να αναπνέω βαριά πάλι». Μόλις αυτή η σκέψη εμφανίστηκε, το χέρι στο οποίο ακούμπαγε το κεφάλι μου άρχισε να αισθάνεται πόνο και μούδιασμα και έπρεπε να το κινήσω. Τράβηξα το χέρι μου αργά από κάτω από το κεφάλι μου. Η αναπνοή μου έγινε ανώμαλη και βαριά. Το υπέμεινα για λίγο μα στην συνέχεια δεν μπορούσα να το αντέξω άλλο, έτσι παρακάλεσα τον Δάσκαλο: «Επιτρέψτε μου να κοιμηθώ μέχρι την αυγή και θα σηκωθώ μόλις χαράξει η ημέρα». Με πήρε ο ύπνος. Ξύπνησα ακριβώς στο χάραμα. Σηκώθηκα επάνω και πέταξα όλα τα φάρμακα στα σκουπίδια. Αυτή η θαυμαστή εμπειρία μού δίδαξε πολλά πράγματα. Πιστεύω κάθε λέξη που έχει πει ο Δάσκαλος. Εάν δεν είχα λάβει τον Φα, κανένα από αυτά τα καλά πράγματα δεν θα είχαν συμβεί. Για δεκαετίες έπασχα από άσθμα και όποτε πάθαινα κρίση τα συμπτώματα δεν εξαφανίζονταν ποτέ από μόνα τους, παρά μόνο με φάρμακα ή ενέσεις. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο τυχερή είμαι που έχω τον Δάσκαλο και έχω συναντήσει τον Ντάφα του Σύμπαντος. Αφότου άρχισα την εξάσκηση, δεν έχω κάνει ξανά καμία ένεση και δεν έχω πάρει οποιοδήποτε φάρμακο. Στη συνέχεια, η εξάλειψη του κάρμα συνέβη αρκετές φορές, αλλά κάθε φορά γινόταν όλο και λιγότερο σοβαρή. Αν και είχαμε έναν κρύο χειμώνα φέτος, ήμουν σε θέση να περπατήσω στο κρύο ή το χιόνι. Ήμουν σε θέση να κουβαλήσω βαριά πράγματα και να περπατήσω πάνω-κάτω οκτώ σκαλοπάτια αρκετές φορές χωρίς να αναπνεύσω βαριά. Μπορούσα πραγματικά να το κάνω πολύ εύκολα. Όταν το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας (ΚΚΚ) δυσφημούσε τον Δάσκαλο και το Φάλουν Ντάφα, πολλοί από τους συναδέλφους μου μού είπαν: «Ότι και να λέει το ΚΚΚ, όλοι γνωρίζουμε ότι η ασθένειά σου θεραπεύτηκε επειδή ασκείς Φάλουν Γκονγκ». Σήμερα πολλοί άνθρωποι μου λένε ότι δείχνω νεώτερη και καλύτερα. Αισθάνομαι παντού ελαφριά και πολύ άνετη. Το Φάλουν Ντάφα μου έχει δώσει όλα όσα έχω. Ο Δάσκαλος μου ανανέωσε τη ζωή και είμαι ευγνώμων για τη καλοκάγαθη σωτηρία του Δασκάλου.