Ποίημα: Πεκίνο

Χρυσά χαμόγελα
υπό κρατικό έλεγχο,
σε σκοτεινότατο φτερό
και τσίμπημα απάνθρωπο,
δαγκάνες και νύχια
όπου κανένα δίκαιο νόμου
για εμπόριο σιωπή
παρέλαση αναίσχυντη.

Ενός κόμματος κυριαρχία
κτήνος αδάμαστο,
πίσω από τα ψέματα
εγκλήματα ατέλειωτα,
χέρια αιματοβαμμένα
καμία συνείδηση δεν παραμένει,
από δαιμονική φωλιά,
πόσο καιρό να αντέξεις;

Τρόμος και φόβος
πτώση δακρύων,
με μάτια που γίνονται τυφλά
δηλητηριάζοντας μυαλά,
πολλά δικαιώματα απαρνημένα
με τόσα να συγκαλυφτούν,
κι η ελευθερία μπορεί να τραγουδά
μα όχι στο Πεκίνο!