Κατανοήσεις στην καλλιέργεια : Μια πυραμίδα στο εσωτερικό της καρδιάς

Όταν ήμουν νέος, η γιαγιά μου είπε μια ιστορία την οποία ακόμη και σήμερα θυμάμαι καθαρά. Η ιστορία ήταν για ένα ζωηρό νεαρό αγόρι που έζησε στην Δύση αρκετά εκατοντάδες χρόνια πριν. Ζούσε σε ένα βουνό, και κάθε μέρα σκαρφάλωνε πάνω στην κορυφή του βουνού για να κοιτάξει την θάλασσα από μακριά. Του είπαν ότι σε σπάνιες περιπτώσεις, κάποιος μπορούσε να δει μια χρυσή πυραμίδα να αναδύεται από την θάλασσα που είναι τόσο ένδοξη όπως μιας νεραϊδένιας γης. Είπε στην μητέρα του ότι μια μέρα αφού θα είχε μεγαλώσει θα ταξίδευε και θα ζούσε μέσα στην χρυσή πυραμίδα. Η μητέρα του πάντοτε χαμογελούσε όταν το άκουγε αυτό. ''Εντάξει. Ελπίζω να μεγαλώσεις σύντομα''

Τη μέρα που το αγόρι έγινε 18 χρονών, είπε στην μητέρα του ότι θα έφευγε για να εξερευνήσει την χρυσή πυραμίδα. Η μητέρα του Έμεινε έκπληκτη. ''Γιέ μου, αυτή η ιστορία είναι απλά ένας θρύλος. Δεν υπάρχει τέτοια πυραμίδα σε αυτόν τον ανθρώπινο κόσμο'' Αλλα το αγόρι ήταν αποφασισμένο. '' Μητέρα, δείξε μου εμπιστοσύνη. Θα βρώ την χρυσή πυραμίδα.'' Αφου ταξίδεψε μια μεγάλη απόσταση και συνάντησε πολλές δυσκολίες, ο νεαρός επέμενε κάθε μέρα στο βάδισμα προς την κατεύθυνση της πυραμίδας. Μια μέρα, εν τέλη πλησίασε τη θάλασσα που είχε δει από το βουνό του σπιτιού του. Παρόλα αυτά, δεν μπορούσε να δει την πυραμίδα που αναζητούσε, συνέχισε όμως να πιστεύει ότι θα την έβλεπε μια μέρα. Μέρα με τη μέρα, περίμενε στην θάλασσα.

Καθώς μεγάλωνα. Πίστευα ότι δεν υπήρχε τέτοια χρυσή πυραμίδα στη ζωή. Παρόλα αυτά, Εξακολουθούσα να θυμάμαι αυτήν την όμορφη ιστορία. Μια μέρα, τυχαία μπήκα σ' ένα κινέζικο βιβλιοπωλείο και είδα ένα αντίτυπο του Τζουάν Φάλουν που ήταν χρυσό και λαμπερό. Αυτό μου θύμισε την παραπάνω ιστορία. Από τότε, άρχισα να διαβάζω αυτό το ουράνιο βιβλίο και ακόμα απολαμβάνω να το διαβάζω μέχρι και σήμερα. Έγινε η χρυσή πυραμίδα μέσα στην καρδιά μου.

Στον αποπνικτικό καύσωνα του Ιουνίου, στους ανθρώπους αρέσει να πηγαίνουν και να μένουν σε μέρη όπου υπάρχει κλιματισμός. Ωστόσο όταν πήρα την τρομπέτα μου και έπαιξα μουσική ως μέλος της ουράνιας ορχήστρας, όλες αυτές οι ταλαιπωρίες λόγω των υψηλών θερμοκρασιών μειώθηκαν σημαντικά. Πιστεύω ότι είναι λόγο της πυραμίδας στην καρδιά μου που με βοήθησε να ενσωματωθώ στην μουσική και να μπω σε μια κατάσταση αίσθησης σα να περπατάω στο αεράκι.

Όταν βαδίζαμε στην βροχή με τα υπόλοιπα μέλη της Ουράνιας ορχήστρας ή όταν κάναμε τις ασκήσεις του Φάλουν Ντάφα στην βροχή, ένιωθα κάποιες φορές λίγο κρύο αφού τα ρούχα μου ήταν βρεγμένα. Παρόλα αυτά η πυραμίδα στην καρδιά μου μπορούσε να με ζεστάνει από το νταντιέν(σημείο στην κάτω κοιλιακή χώρα)μέσα σε ολόκληρο το σώμα μου και έπειτα πάλι ένιωθα άνετα.

Όταν βιώνω κακουχίες, όπως καταστάσεις φόβου η ταπείνωσης, αυτή η χρυσή πυραμίδα πάντα λαμπυρίζει με φως καλοσύνης. Αυτό ενισχύει την αποφασιστικότητά μου να ακολουθώ την αλήθεια, με κάνει περισσότερο επιμελή. Γνωρίζω ότι καμία δοκιμασία δεν μπορεί να αλλάξει την πορεία μου ως καλλιεργητή του Ντάφα.