Η κ. Γιάο Σιλάν από την πόλη Τιαντζίν βασανίστηκε μέχρι αναπηρίας στη γυναικεία φυλακή Τιαντζίν

Η κ. Γιάο Σιλάν από την πόλη Τιαντζίν έχει υποστεί δίωξη στα χέρια των πρακτόρων του Γραφείου 610(1) της περιοχής Γουτσίνγκ, στο στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας γυναικών Μπαντσιάο στην πόλη Νταγκάνγκ, και στη γυναικεία φυλακή Τιαντζίν. Στις 4 Απριλίου του 2007, το αστυνομικό τμήμα Ντατζιάντσανγκ και το προσωπικό του εσωτερικού τμήματος ασφάλειας Γουτσίνγκ την συνέλαβαν ξανά.

Την πήγαν σε ένα κέντρο κράτησης και στη φυλακή γυναικών Τιαντζίν, όπου της έκαναν ένεση με άγνωστες ουσίες. Η κ. Γιάο επέστρεψε στο σπίτι της στις 23 Νοεμβρίου, 2007. Προς το παρόν παραμένει ακόμα εξαιρετικά αδύναμη και είναι ανίκανη να φροντίσει τον εαυτό της..

Τα ακόλουθα είναι η εξιστόρηση της κ. Γιάο για την δίωξη που υπέστη:

Είμαι 58 χρονών ασκούμενη του Φάλουν Γκονγκ από τη κωμόπολη Ντατζιάντσανγκ της περιοχής Γουτσίνγκ, Τιαντζίν. Άρχισα την εξάσκηση του Φάλουν Γκονγκ το 1999. Το ομαλό για την εξάσκηση μας περιβάλλον καταστράφηκε στις 20 Ιουλίου του 1999, όταν άρχισε η δίωξη. Έχω υποφέρει από την τρέχουσα δίωξη. Οι συνασκούμενοι δεν μπορούσαν να έρθουν σε επαφή ο ένας με τον άλλον, και βρισκόμασταν όλοι υπό παρακολούθηση.

Το 2000, φυλακίστηκα στο στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας γυναικών Νταμπαντσιάο. Υποχώρησα μετά από τις απειλές των αστυνομικών και φοβούμενη ότι θα ενέτειναν τα βασανιστήρια, έγραψα τη δήλωση μετάνοιας (ότι θα σταματούσα την εξάσκηση του Φάλουν Γκονγκ) ενάντια στην θέληση μου. Από τότε έχω μετανιώσει που πρόδωσα το Φάλουν Γκονγκ και αισθάνομαι πολύ ένοχη.

Επέστρεψα τελικά στο Φάλουν Γκονγκ και έγραψα μια «επίσημη δήλωση» δηλώνοντας ότι οτιδήποτε είχα πει ή κάνει ενάντια στο Ντάφα έγινε μετά από πίεση και ήταν άκυρο και κενό. Αποφάσισα ότι θα έκανα ότι μπορούσα για να επανορθώσω την ζημιά που προκάλεσα στο Ντάφα και να καθαρίσω την κηλίδα από την καλλιέργεια μου.

Το 2003, ενώ μοίραζα φυλλάδια που εκθέτουν τη δίωξη και ενημέρωνα τους ανθρώπους για τα γεγονότα σχετικά με το Φάλουν Γκονγκ στη Σισιάολιάνγκ, κάποιος με ανέφερε στην τοπική αστυνομία. Διάφοροι άνθρωποι με κτύπησαν άγρια. Το στόμα μου γέμισε αίμα. Οι βίαιοι ανώτεροι αξιωματικοί είπαν ψέματα, λέγοντας ότι θα με πήγαιναν σπίτι. Όταν φθάσαμε στην κατοικία μου, την έκαναν άνω κάτω και πήραν τα αντίτυπα του Φάλουν Γκονγκ. Η αστυνομία με κτύπησε και πάλι. Κατόπιν με κλείδωσαν στο κέντρο κράτησης Γουτσίνγκ. Άρχισα μια διαμαρτυρία κάνοντας απεργία πείνας. Ο Γκενγκ Σουό, ο γιατρός Τσενγκ και η Λι Γιανλί ήταν αυτοί που ήταν οι κύριοι υπεύθυνοι για τη δίωξή μου. Μετά από 17 με 18 ημέρες, με άφησαν ελεύθερη επειδή σχεδίαζαν κάτι άλλο . Η φυσική κατάστασή μου βελτιώθηκε λίγο στο σπίτι. Ένα πρωί, διάφορα άτομα από το αστυνομικό τμήμα Ντατζιάντσανγκ ήρθαν στο σπίτι μου. Μου είπαν κάποιο ψέμα και με διέταξαν να τους ακολουθήσω. Στην πραγματικότητα με πήραν στο στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας γυναικών Νταμπαντσιάο στο Τιαντζίν και μου έδωσαν ένα έγγραφο που δήλωνε ότι καταδικαζόμουν σε δύο χρόνια καταναγκαστικής εργασίας. Τους είπα ότι αρνούμαι να το δεχτώ και το έκανα κομμάτια. Κατόπιν έκανα μια ακόμα απεργία πείνας.

Πολλοί φρουροί στο στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας γυναικών Νταμπαντσιάο είναι διεστραμμένοι. Επιπλέον, υπάρχουν πολλοί συνεργοί(3) τους και φυλακισμένοι που κρατιούνται εκεί ειδικά για να βασανίζουν τους ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ που αρνούνται να «διορθωθούν»(2).

Κτυπούν συχνά τους ασκούμενους. Μερικοί συνεργοί έριξαν καυτό νερό πάνω στους ασκούμενους. Οι φρουροί των φυλακών συνήθως δεν βασανίζουν τους ασκούμενους οι ίδιοι. Παραμένουν συχνά στο παρασκήνιο και παρακολουθούν τους φυλακισμένους και τους συνεργούς τους να βασανίζουν τους ασκούμενους.

Αναγκάστηκα να κάνω σκληρή εργασία στο στρατόπεδο. Ανεξάρτητα από την ηλικία ή τη φυσική μου κατάστασή, έπρεπε να κουβαλάω μεγάλες τσάντες με φασόλια. Αν και ήμουν σε απεργία πείνας για δύο εβδομάδες, έπρεπε ακόμα να κουβαλάω τσάντες με φασόλια ανεβαίνοντας σκαλιά. Οι τσάντες ζύγισαν περίπου 100 λίβρες η κάθε μία. Μερικοί άνθρωποι είπαν, «Το Φάλουν Γκονγκ είναι αληθινά καλό! Αν και βρίσκεται σε απεργία πείνας εδώ και δύο εβδομάδες, μπορεί ακόμα να κουβαλάει εκείνες τις τεράστιες τσάντες.» Τελικά συνειδητοποίησα ότι δεν έπρεπε να συνεργαστώ με τους κακούς φρουρούς και άρχισα να αντιστέκομαι: Αρνήθηκα να φορέσω τη στολή της φυλακής, να απαντήσω στα προσκλητήρια, ή να κάνω σκληρή εργασία. Ο επικεφαλής του στρατοπέδου εργασίας με ρώτησε γιατί δεν εργαζόμουν. Απάντησα: «Δεν είμαι εδώ να εργαστώ για σας!» Ακούγοντας το αυτό, έφυγε. Εκείνη το βράδυ μου απαγόρευσαν τον ύπνο μέχρι τις 12:00 π.μ. αντί για το κανονικό στις 11:00 μ.μ. Έκανα αυτή τη σκέψη: «Δεν μπορείτε να με κάνετε να συνεργαστώ με τη δίωξή σας!».

Η απεργία πείνας μου διάρκεσε 110 ημέρες. Οι φρουροί της φυλακής με τάιζαν με το ζόρι. Πριν από κάθε καθημερινό τάισμα με το ζόρι, επέτρεπαν στους άλλους να φύγουν από το δωμάτιο αλλά άφηναν τους σοβαρά τοξικομανείς να μείνουν. Οι τοξικομανείς χρησιμοποιούσαν ένα κατσαβίδι μακρύ για να κρατήσουν το στόμα μου ανοικτό. Αρκετές φορές, ήταν ανίκανοι να ανοίξουν το στόμα μου. Έσπασαν τα δόντια μου και έκαναν τα ούλα μου να αιμορραγήσουν. Δεν μπορούσαν να με ταΐσουν με το ζόρι.

Αργότερα με πήγαν στο νοσοκομείο έτσι ώστε να με ταΐσουν με το ζόρι μέσω ενός ρινικού σωλήνα. Σύντομα συνειδητοποίησαν ότι πραγματικά δεν θα μπορούσα να «διορθωθώ». Ως εκ τούτου παράτειναν την ποινή μου. Μόνο πρόσφατα βγήκα από το στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας γυναικών Μπαντσιάο, μια ζωντανή κόλαση στη γη.

Στις 15 Μαρτίου του 2006, ο Λίου Σουμίν, ο Λι Γκουανγκντόνγκ, και ο Κάι Ντέλου με ανάφεραν ενώ μοίραζα φυλλάδια που εκθέτουν τη δίωξη που ενημερώνουν στους ανθρώπους για τα γεγονότα σχετικά με το Φάλουν Γκονγκ. Ο γραμματέας του χωριού Λι Τσενγκγιουέ και ο ανώτερος αξιωματικός δημόσιας ασφάλειας του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΚ) ο Χουάνγκ Σουτσίνγκ έφεραν μια συμμορία χούλιγκαν από το γραφείο δημόσιας ασφάλειας Ντατζιάντσανγκ και από το εσωτερικό τμήμα ασφάλειας Γουτσίνγκ στην κατοικία μου μπαίνοντας μέσω ενός παραθύρου και κατάσχεσαν τα βιβλία του Φάλουν Γκονγκ. Με συνέλαβαν και με κλείδωσαν στο κέντρο κράτησης Γουτσίνγκ. Έκανα απεργία πείνας για 45 ημέρες. Επειδή φοβήθηκαν μη πεθάνω, επέτρεψαν στην οικογένειά μου να πληρώσει την εγγύηση για να με απελευθερώσουν προκειμένου να δεχτώ ιατρική περίθαλψη, έτσι ώστε να μην θεωρηθούν υπεύθυνοι στη περίπτωση που πέθαινα.

Το απόγευμα της 4 Απριλίου του 2007, ο ανώτερος αξιωματικός της ασφάλειας του χωριού Χουάνγκ Σουτσίνγκ έφερε πάλι μια συμμορία αστυνομικών και διέρρηξαν το σπίτι μου. Με συνέλαβαν ακόμα μια φορά και με κράτησαν στο κέντρο κράτησης Γουτσίνγκ. Ο αστυνομικός Λι Χάιτσενγκ σκόπευε να με καταδικάσει για μερικά χρόνια, έτσι με μεταφέρανε στο 1ο κέντρο κράτησης Τιαντζίν. Και πάλι έκανα απεργία πείνας για να διαμαρτυρηθώ για τη δίωξη. Οι φρουροί του κέντρου κράτησης παρότρυναν διάφορους φυλακισμένους να με κτυπήσουν. Μερικές ημέρες αργότερα, μου είπαν ψέματα και πάλι ότι θα με έστελναν στο σπίτι. Αντ' αυτού, με μετέφεραν την επόμενη ημέρα στη γυναικεία φυλακή Τιαντζίν.

Το επίθετο του Προϊστάμενου του 5ου θαλάμου εκείνης της φυλακής είναι Σι. Το επώνυμο του άλλου Προϊστάμενου είναι Γιν. Ένας από τους επικεφαλείς της ομάδας είναι ο Λίου Ρουί, και το επώνυμο του γιατρού είναι Λι. Κατά τη διάρκεια των οκτώ μηνών φυλάκισής μου εκεί, οι φρουροί της φυλακής χρησιμοποίησαν παντός είδους μεθόδων για να με βασανίσουν, προσπαθώντας να με «αναμορφώσουν». Όρισαν αρχικά τέσσερα άτομα να με ελέγχουν. Τα ονόματά τους ήταν Λίου Νταν, Λι Χονγκγίνγκ, Λίου Σου, και Ντου Φανγκτσίν. Η Λι Γιουνσιά με ακολουθούσε παντού. Άρπαξε μία φορά το χέρι ενός ασκούμενου για να τον αναγκάσει να βάλει δακτυλικό αποτύπωμα σε ένα έγγραφο και να δείξει ότι ο ασκούμενος είχε αναμορφωθεί. Κατέγραφε ότι έκανα και έπειτα το ανέφερε στον Επικεφαλή. Αρνήθηκα να συνεργαστώ μαζί τους.

Για οκτώ μήνες έκανα διαμαρτυρία απεργία πείνας περιοδικά. Οι φρουροί της φυλακής με έδεσαν σε ένα κρεβάτι με χειροπέδες. Κράτησαν έπειτα το στόμα και τα δόντια μου ανοικτά με ένα ειδικό εργαλείο. Μετά από αυτό, έβαλαν μια συσκευή στο στόμα μου και έχυσαν μέσα αλμυρό νερό. Κράτησαν την συσκευή στο στόμα μου για 10 ημέρες. Κατόπιν άλλαξαν σε ένα άλλο. Όταν έχυσαν αρχικά το αλμυρό νερό στο στόμα μου, εγώ φώναξα: «Χύνουν αλμυρό νερό στο στόμα μου» Μετά από αυτό, με τάιζαν με το ζόρι μέσω ενός ρινικού σωλήνα για να αυξήσουν το βασανιστήριο.

Περίπου επτά μήνες αργότερα είπαν ότι έπρεπε να νοσηλευθώ επειδή, σύμφωνα με αυτούς, ήμουν άρρωστη. Μου έκαναν ενέσεις και μου έδιναν ναρκωτικά για περισσότερο από δώδεκα ημέρες.

Ανέπτυξα υψηλό πυρετό και λιποθύμησα. Ο γιατρός είπε ότι ήμουν πάρα πολύ αδύναμη, έτσι με τάισαν με το ζόρι μέσω της μύτης. Μετά από αυτό μου έδωσαν οξυγόνο για δύο ημέρες. ‘Ημουν ανίκανη να μιλήσω και λιποθυμούσα συχνά. Ο γιατρός με ρώτησε: «Θέλεις να πας στο σπίτι;» Ήμουν αναίσθητη την ώρα που με ανάγκασαν να βάλω το δακτυλικό αποτύπωμά μου σε ένα έγγραφο. Αυτό το βιντεοσκόπησαν, μάλλον για να αποδείξουν ότι εάν πέθαινα δεν θα ήταν υπεύθυνοι.

Επέστρεψα στο σπίτι στις 23 Νοεμβρίου, 2007. Αυτήν την περίοδο είμαι ακόμα αδύναμη και ανίκανη να φροντίσω τον εαυτό μου.

Σημείωση

1. «Το γραφείο 610» είναι μια υπηρεσία δημιουργημένη ειδικά για να εκδιώξει το Φάλουν Γκονγκ έχοντας απόλυτη δύναμη πάνω σε κάθε επίπεδο διοίκησης στο Κόμμα και όλα τα άλλα πολιτικά και δικαστικά συστήματα.

2. «Αναμόρφωση» Εφαρμογή πλύσης εγκεφάλου και βασανιστηρίων προκειμένου να αναγκαστεί ένας ασκούμενος να απαρνηθεί το Φάλουν Γκονγκ.

3. «Συνεργοί»: Πρώην ασκούμενοι που έχουν στραφεί ενάντια στο Φάλουν Γκονγκ υπό την πλύση εγκεφάλου και των βασανιστηρίων. Χρησιμοποιούνται στην συνέχεια για να βοηθήσουν στη πλύση εγκεφάλου και στους βασανισμούς των ασκούμενων.