Ποίημα: Ονειρεύομαι μια Θεία Καρδιά

Μοναξιά, τόσο καιρό, η σύντροφος μου είσαι
Και μόνο, μαζί σου, οι ιστορίες μου κοινές
Μέσα στη σφαίρα του ουδέν έχουμε πάει
Και πάνω απ’ τις πύλες ατενίζαμε μαζί

Στις κορυφές βουνών έχουμε μόνοι μας καθίσει
Για να συλλογιστούμε τη ζωή που πια δεν θα γνωρίζαμε ποτέ
Κουρασμένοι ατέλειωτα σκαλοπάτια έχουμε ανέβει
Με όνειρα που λιώνουν το χιόνι τούτου του χειμώνα

Πόσο καιρό τώρα σε ξέρω και για πόσο καιρό ακόμα πια
Έστω και για μια μέρα, ελπίζω τα μονοπάτια μας να χωρίσουν
Κι ο ταξιδιώτης πέραν μόνος πια να πορευθεί
Διότι ο μέγιστος φίλος και εχθρός μου είσαι εσύ.

Και ίσως μια ημέρα, επάνω στο καταχνιασμένο κυανό
Ένα φλιτζάνι τελευταίο τσάι μαζί θα μοιραστούμε
Αν και είμαι βέβαιος στη θλίψη κρύβεται σαγήνη
Μα η καρδιά αυτή ποτέ ξανά δεν θα παγιδευτεί

Θα έχει φύγει πια κάθε εγκόσμιο συναίσθημά μου
Και τα δεσμά της αυταπάτης θα έχουνε κι αυτά χαθεί