Γιατί πρέπει να διαμαρτυρηθούμε: Η υπόθεση του Φάλουν Γκονγκ

Σημείωση του εκδότη: Αφού έλαβε μέρος σε μια παρουσίαση στις 8 Ιουλίου στη Σιγκαπούρη η οποία σήμανε την έκδοση του βιβλίου του (σε συνεργασία με τον Ντέιβιντ Κίλγκουρ) «Αιματηρή συγκομιδή: Η σφαγή των ασκουμένων του Φάλουν Γκονγκ για τα όργανά τους», ο Ντέιβιντ Μάτας συναντήθηκε με τον Τύπο. Του ετέθη η ακόλουθη ερώτηση: «Γιατί θα έπρεπε να νοιάζομαι για τη σφαγή των ασκουμένων του Φάλουν Γκονγκ για τα όργανά τους; Τι έχει να κάνει με μένα;» Ο Mάτας έδωσε μια απάντηση επι τόπου στην ερώτηση αλλά την επόμενη ημέρα έγραψε μια πιο ολοκληρωμένη απόκριση, η οποία βρίσκεται σε αυτό το άρθρο.

Τι περιμένετε; Δεν πρόκειται να διαμαρτυρηθείτε έως ότου κάποιος έρθει να σας σκοτώσει για τα όργανά σας; Μέχρι τότε θα είναι ήδη πάρα πολύ αργά.

Ο αιδεσιμότατος Μάρτιν Νιεμόλλερ, το 1938, έγραψε: «Στην αρχή ήρθαν για τους Εβραίους. Και δεν μίλησα – επειδή δεν ήμουν Εβραίος. Έπειτα ήρθαν για τους κομμουνιστές. Και δεν μίλησα –επειδή δεν ήμουν κομμουνιστής. Στη συνέχεια ήρθαν για τους συνδικαλιστές. Και δεν μίλησα –επειδή δεν ήμουν συνδικαλιστής. Μετά ήρθαν για μένα. Και δεν είχε απομείνει κανένας να μιλήσει για μένα.»

Η σφαγή των ασκουμένων του Φάλουν Γκονγκ για τα όργανά τους είναι μία κακομεταχείριση η οποία δεν άρχισε ή τελείωσε με το Φάλουν Γκονγκ. Η δολοφονία κρατουμένων για τα όργανά τους ξεκίνησε στην Κίνα με τους καταδικασμένους σε θάνατο κρατουμένους. Εξαπλώθηκε, όπως έχει δείξει η έρευνα του Ίθαν Γκάτμαν, στους Ουιγούρους, τους Θιβετιανούς και τους Χριστιανούς.

Όταν οι Ναζί ήρθαν στην εξουσία στη Γερμανία το 1933, πολλοί άνθρωποι έκαναν μια παρόμοια ερώτηση – γιατί θα έπρεπε να νοιαζόμαστε για το τι έκαναν οι Ναζί στους Εβραίους; Τι έχει να κάνει αυτό με εμάς;

Ο Βρετανός πρωθυπουργός Νέβιλ Τσάμπερλαιν, με τη συνθήκη του Μονάχου τον Σεπτέμβριο του 1938, συμφώνησε με τον Χίτλερ, τον Μουσσολίνι και τον Γάλλο πρωθυπουργό Εντουάρ Νταλαντιέ να δοθεί το κομμάτι της Τσεχοσλοβακίας, γνωστό ως Ζουντέτενλαντ στην Γερμανία. Η Τσεχοσλοβακία δεν είχε λόγο επί της υποθέσεως.

Στη Βουλή των Κοινοτήτων τον ίδιο μήνα ο Τσάμπερλαιν δικαιολόγησε τον κατευνασμό του προς τον Χίτλερ, λέγοντας για τις αξιώσεις του Χίτλερ ότι η Τσεχοσλοβακία κακομεταχειριζόταν την εθνική της μειονότητα των Γερμανών, πράγμα το οποίο ήταν μια «φιλονικία σε μια μακρινή χώρα μεταξύ λαών για τους οποίους δεν γνωρίζουμε τίποτα.»

Θα ήταν πάρα πολύ εύκολο να το επαναλάβουμε αυτό: πως οι άνθρωποι έξω από την Κίνα δεν ξέρουν τίποτα για το Φάλουν Γκονγκ, πως η καταπίεση των ασκουμένων του Φάλουν Γκονγκ από την κυβέρνηση της Κίνας δεν είναι μια φιλονικία για την οποία αυτοί που βρίσκονται απ' έξω μπορεί να έχουν κάποιο ενδιαφέρον ή συμφέρον.

Ακόμη, ο κατευνασμός του Χίτλερ από τον Τσάμπερλαιν σε μια φιλονικία μεταξύ λαών για τους οποίους ο Νέβιλ Τσάμπερλαιν και πολλοί από τους Βρετανούς συνεργάτες του δεν γνώριζαν τίποτα, οδήγησε λιγότερο από δώδεκα μήνες αργότερα στον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, σε πάνω από 400.000 Βρετανούς νεκρούς, σε μια παγκόσμια ανάφλεξη και το Ολοκαύτωμα.

Η Ναζιστική ιδεολογία των Γερμανών της εξάλειψης και του αντισημιτισμού, η απόφαση του Ναζιστικού καθεστώτος να σκοτώσει τους απανταχού Εβραίους επέσπευσε, συνέχισε και παρέτεινε τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Ντέιβιντ Μάτας είναι διεθνής δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων με βάση το Γουίννιπεγκ του Καναδά	Μέλος κοινοβουλίου της Αμερικής, υποστηρίζει το Φάλουν Γκονγκ σε εκδήλωση στην Ουάσινγκτον στις 12 Ιουλίου

Οικουμενική απώλεια

Ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος αποτέλεσε μια απώλεια πέραν πάσης περιγραφής για την Εβραϊκή κοινότητα. Η κοινότητα των Εβραίων θρήνησε έξι εκατομμύρια ψυχές, το ένα τρίτο του πληθυσμού της. Η γερμανοεβραϊκή παιδεία της Ανατολικής Ευρώπης εξαλείφθηκε.

Η παγκόσμια κοινότητα υπέστη αυτή την απώλεια. Οι Εβραίοι έχουν κάνει εξαιρετικές συνεισφορές στην παγκόσμια επιστήμη και τις τέχνες, την παιδεία και την μάθηση. Ο ίδιος ο Άλμπερτ Αϊνστάιν θα είχε σκοτωθεί κατά το Ολοκαύτωμα αν δεν είχε διαφύγει και γίνει πρόσφυγας.

Η απώλεια των ασκουμένων του Φάλουν Γκονγκ μέσα από την σφαγή τους για τα όργανά τους είναι η απώλεια της παγκόσμιας κοινότητας από τις συνεισφορές που αυτοί οι άνθρωποι θα είχαν κάνει αν είχαν ζήσει.

Ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος υπήρξε μια συμφορά και μια τραγωδία για ολόκληρο τον πλανήτη. Οι συνολικές απώλειες κατά τη διάρκεια του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν 62 εκατομμύρια – 25 εκατομμύρια στρατιωτικού και 37 εκατομμύρια αμάχου πληθυσμού. Τριάντα ένα εκατομμύρια μη Εβραϊκού αμάχου πληθυσμού σκοτώθηκαν σ' εκείνον τον Πόλεμο.

Η σύνδεση μεταξύ αντισημιτισμού και Ναζιστικής επιθετικότητας ήταν άμεση, επειδή η Ναζιστική Γερμανία εισέβαλλε σε ξένες χώρες για να σκοτώσει τους Εβραίους σ' αυτές. Η Λούσυ Νταβίντοβιτς, στο βιβλίο της Ο Πόλεμος Εναντίον των Εβραίων, 1933-1945 γράφει ότι, στα μυαλά των ηγετών της Ναζιστικής Γερμανίας, ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος υπήρξε μια κάλυψη για την προγραμματισμένη δολοφονία των Εβραίων.

Υπήρξε ακόμη σύνδεση μεταξύ αντισημιτισμού και Ιαπωνικής επιθετικότητας, αφού οι Ιαπωνικές εισβολές στην Ασία κατέστησαν δυνατές από το Τριμερές της Σύμφωνο με την Ιταλία και την Γερμανία και από το κενό ισχύος που δημιουργήθηκε στην Ασία από τις Γερμανικές επιθέσεις στις Ασιατικές αποικιακές δυνάμεις – Γαλλία, Ολλανδία και Βρετανία. Το μίσος για τους Εβραίους έσυρε προς τα κάτω ολόκληρο τον κόσμο.

Μετά τον πόλεμο, το κακό συνεχίστηκε. Η Δίκη της Νυρεμβέργης η οποία συγκροτήθηκε το 1945 καταργήθηκε με νόμο το 1948 χωρίς να διωχθούν ποινικά οι μισοί από τους περιλαμβανομένους σε αυτήν, συμπεριλαμβανομένου του Κούρτ Βάλντχαϊμ ο οποίος αργότερα συνέβη να γίνει γενικός γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών και πρόεδρος της Αυστρίας.

Επιπλέον, υπήρξαν πολλές χιλιάδες που ακόμη δεν αναγνωρίστηκαν και στους οποίους ακόμη δεν απαγγέλθηκαν κατηγορίες, που θα μπορούσαν να είχαν συλληφθεί από μια πλήρους εξέλιξης προσπάθεια ποινικής δίωξης. Οι Σύμμαχοι έδρασαν με κίνητρο την επιθυμία να φέρουν και να κρατήσουν τη Δυτική Γερμανία με το μέρος τους κατά τον Ψυχρό Πόλεμο.

Για να είναι αποτελεσματική η ασυλία των Ναζί, έπρεπε να είναι πλήρης. Η δημιουργία ενός γενικού διεθνούς ποινικού δικαστηρίου, το οποίο αρχικά ήταν μέρος των σχεδίων για τους θεσμούς μετά τον πόλεμο, πετάχθηκε στα σκουπίδια. Παρομοίως, τοπικά συστήματα δικαιοσύνης έπρεπε να αποφύγουν την ποινική δίωξη μαζικών δολοφόνων Ναζί ανάμεσά τους.

Η ασυλία αυτή έγινε μια άδεια για τη μια γενοκτονία μετά την άλλη. Υπάρχει μια άμεση σύνδεση μεταξύ της ασυλίας που δόθηκε στους μαζικούς δολοφόνους Ναζί μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και το κατά τα φαινόμενα ατελείωτο ρεύμα των μεταπολεμικών εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας: στην Ρουάντα, την Καμπότζη, την Βοσνία, το Σουδάν.

Ζωηρή Διαμαρτυρία

Αν είναι ένα πράγμα που θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει για να αντιστρέψουμε τις τραγωδίες του εικοστού αιώνα, προτείνω να ήταν αυτό: να διαμαρτυρηθούμε ζωηρά και παγκόσμια για τον κατατρεγμό των Εβραίων από τους Ναζί από τη στιγμή που ξεκίνησε. Δεν μπορούμε φυσικά να αντιστρέψουμε την ιστορία. Αλλά μπορούμε να μάθουμε από αυτήν.

Αν υπάρχει ένα μάθημα που η ανθρωπότητα θα έπρεπε να μάθει από τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτό είναι ότι η κατάσταση μίσους κατά μίας μειονότητας που βρίσκεται σε μειονεκτική θέση σε μια καταπιεστική χώρα μπορεί να γίνει αφορμή να ξεσπάσουν παγκόσμια δεινά.

Αν δεν γνωρίζουμε τίποτα για το Φάλουν Γκονγκ, καλύτερα θα ήταν να μάθουμε και να μάθουμε γρήγορα. Η κακομεταχείριση που η κινεζική κυβέρνηση αφήνει να ξεσπάσει κατά του Φάλουν Γκονγκ ενέχει τον κίνδυνο να μας επηρεάσει όλους.

Την στιγμή που η Κίνα δεν είναι έτοιμη να εισβάλλει σε ξένες χώρες για να σκοτώσει τους ασκουμένους που βρίσκονται εκεί, η κατασκοπεία, η παρείσφρυση και οι προσπάθειες καταστολής είναι στη βασική της ατζέντα. Η κινεζική κυβέρνηση χρησιμοποιεί απειλές, εκφοβισμούς, πολιτική τρομοκρατία και την δύναμη του μεγάλου της πορτοφολιού για να διαφθείρει αξίες ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ολόκληρο τον πλανήτη στις προσπάθειές της να δαιμονοποιήσει και να περιθωριοποιήσει το Φάλουν Γκονγκ.

Η καταπίεση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι μια εξαπλούμενη ανεξίτηλη κηλίδα. Δεν σταματά ποτέ στα θύματα του σήμερα. Αν δεν προστατευθούν τα θύματα του σήμερα, διατρέχουμε τον κίνδυνο να γίνουμε τα θύματα του αύριο.

Οι παραβάτες διαιρούν για να βασιλεύουν. Επιτίθενται στους πιο ευάλωτους, βασιζόμενοι στην αδιαφορία εκείνων που θα μπορούσαν να βοηθήσουν, με το να παίζουν επάνω στην διαφορά μεταξύ των θυμάτων και εκείνων που βρίσκονται απ' έξω. Πρέπει να πολεμήσουμε αυτή την αδιαφορία με το να πείσουμε αυτούς που βρίσκονται απ' έξω ότι είναι ένα με τα θύματα.

Ατυχώς, στην καταπολέμηση των παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έχουμε αφθονία επιλογών. Κατά την επιλογή ποιών παραβιάσεων να πολεμήσεις, προτεραιότητα πρέπει να έχουν οι χειρότερες παραβιάσεις. Πρέπει να βοηθάμε τα θύματα σε εκείνες τις χώρες που δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους.

Αν γίνεις ακτιβιστής υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κίνα καταπολεμώντας την καταπίεση των ασκουμένων του Φάλουν Γκονγκ, διατρέχεις σοβαρό κίνδυνο να γίνεις θύμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων ο ίδιος, όπως η περίπτωση του Γκάο Τζίσενγκ (Gao Zhisheng) αποδεικνύει πάρα πολύ καλά. Αυτοί που βρίσκονται απ' έξω πρέπει να βοηθήσουν τους ασκουμένους του Φάλουν Γκονγκ στην Κίνα καθώς μόνο αυτοί μπορούν να το κάνουν αυτό από την πλεονεκτική θέση της ασφάλειας.

Διαμαρτυρόμενοι κατά των παραβιάσεων από κτηνώδη καθεστώτα ευρέως μπορεί να δείχνει ανέλπιδο, εκείνοι μπορεί να δείχνουν τόσο σταθερά ακλόνητοι που τίποτε δεν μπορεί να τους μετατοπίσει. Εντούτοις, η εμπειρία με το άπαρτχαϊντ της Νοτίου Αφρικής, η κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση και Ανατολική Ευρώπη, οι αναστατώσεις της εθνικής ασφάλειας στην Λατινική Αμερική και πιο πρόσφατα οι τυραννίες στην Αίγυπτο και την Τυνησία δείχνουν ακριβώς το αντίθετο.

Η ακαμψία ακριβώς αυτών των καθεστώτων σημαίνει ότι είναι εύθραυστα. Ασκήστε πίεση ενάντια στις παραβιάσεις τους και σιγά σιγά τα καθεστώτα τελικά γκρεμίζονται.

Γιατρειές για θύματα

Σε κάθε περίπτωση, το κύριο ακροατήριο όταν διαμαρτυρόμαστε για παραβιάσεις δεν είναι οι δράστες αλλά τα θύματα.

Εάν οι διαμαρτυρίες μας συγκινούν τους παραβάτες, σίγουρα συγκινούν και τα θύματα. Για πολλά θύματα, το χειρότερο μέρος του κατατρεγμού τους είναι η απόγνωσή τους μήπως μείνουν απαρατήρητοι και εγκαταλειφθούν. Με το να στεκόμαστε μαζί με τα θύματα, λέμε ότι ξέρουμε τι συμβαίνει και αποδοκιμάζουμε αυτό που συμβαίνει, οι ίδιες οι διαμαρτυρίες μας είναι ακριβώς για τα θύματα γιατρειές για τους εαυτούς τους.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα ανήκουν στους ανθρώπους, όχι στα κράτη. Αφήστε τα ανθρώπινα δικαιώματα στα κράτη και τα ανθρώπινα δικαιώματα θα χαθούν. Οι άνθρωποι πρέπει να διεκδικήσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα για να κρατήσουν εκείνα τα δικαιώματα ζωντανά.

Τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας είναι εγκλήματα εναντίον όλων μας. Όταν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας διαπράττονται, είμαστε όλοι μας θύματα. Δεν πρέπει να μένουμε σιωπηλοί μπροστά στον δικό μας κατατρεγμό, όταν μέρος της ανθρώπινης οικογένείας μας υποφέρει από σοβαρές κακομεταχειρίσεις.

Το να διαμαρτυρόμαστε για τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων ευρέως δεν αφορά μόνον τους άλλους. Ούτε είναι απλώς μια προσπάθεια για να αποφευχθούν τα χειρότερα στο μέλλον. Αφορά εμάς, τώρα.

Το να καταπολεμούμε τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων ευρέως είναι ευγενές, γεμάτο ανθρωπιά. Να κάνει κανείς τα στραβά μάτια ή τον κουφό είναι άσπλαχνο, απάνθρωπο. Γινόμαστε αυτό που είμαστε σύμφωνα με αυτά που κάνουμε. Με το να αγνοούμε την δυσχερή θέση των ασκουμένων του Φάλουν Γκονγκ φθείρουμε την ίδια μας την ανθρωπιά, μεταβάλλουμε τους εαυτούς μας σε άθλιους, αδιάφορους ανθρώπους.

Εμείς που δεν είμαστε ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ πρέπει να διαμαρτυρηθούμε για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ασκουμένων του Φάλουν Γκονγκ όχι σε πείσμα του γεγονότος ότι δεν είμαστε ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ αλλά ακριβώς επειδή δεν είμαστε ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ. Με το να κάνουμε άλμα στην απέναντι πλευρά σε γεωγραφικούς, πνευματικούς και πολιτισμικούς διαχωρισμούς επιβεβαιώνουμε την ουσιαστική μας ενότητα, την αλληλεγγύη μας με όλη την ανθρωπότητα, τον κοινό ανθρώπινο δεσμό μας.

Σημείωση
Ο Ντέιβιντ Μάτας είναι διεθνής δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων με βάση το Γουίννιπεγκ Καναδά.

Το παραπάνω άρθρο είναι μεταφρασμένο από την αγγλική έκδοση της εφημερίδας The Epoch times: http://www.theepochtimes.com/n2/opinion/why-we-must-protest-the-case-of-falun-gong-268461.html