Επανορθώνοντας τον Εγωισμό που προκαλεί Βαρεμάρα και Μελαγχολία

Είμαι ένας ασκούμενος 21 ετών. Προσπαθώ να κάνω τα τρία πράγματα (μελέτη του Φα [διδασκαλίες του Φάλουν Ντάφα], αποστολή ορθών σκέψεων, και διευκρίνιση της αλήθειας για το Φάλουν Ντάφα και για τη δίωξη στους ανθρώπους του κόσμου) επιμελώς, καθώς αυτό είναι το καθήκον μου. Όμως μερικές φορές μπορεί να μην προγραμματίσω να πάω να ξεκαθαρίσω την αλήθεια στους ανθρώπους κατά πρόσωπο ή μπορεί να προγραμματίσω να διαβάσω μέσα στο σπίτι τις διδασκαλίες του Φάλουν Ντάφα ή να διαβάσω τα βιβλία μου ή να κάνω τις ασκήσεις. Αν δεν κάνω κάποιο γύρισμα για το NTD ή κάτι για να βοηθήσω τα αισθανόμενα όντα ακόμη και αν κάνω τις ασκήσεις, στείλω ορθές σκέψεις ή μελετήσω τον Φα· αν δεν έχω διευκρινίσει την αλήθεια ή δεν έχω κάνει δουλειά για το NTD, έχω ένα δυνατό συναίσθημα βαρεμάρας, μελαγχολίας και ένα πολύ άβολο συναίσθημα ότι δεν έχω κάνει αυτό που έπρεπε να κάνω.

Δεν γνώριζα ποτέ γιατί είχα αυτά τα άβολα συναισθήματα. Με έκαναν να χάνω το κουράγιο μου και κάποιες φορές επηρέαζαν την επιμέλειά μου. Γιατί; Στην πραγματικότητα, αυτά τα συναισθήματα προέρχονται από τον εγωισμό. Αλλά πώς θα επιλυθεί αυτό το πρόβλημα; Είναι αλήθεια ότι, σύμφωνα με την κατανόησή μου, αυτό είναι ένα φυσικό συναίσθημα που προέρχεται όταν ένας ασκούμενος που έχει φτάσει σε ένα ορισμένο επίπεδο στην καλλιέργεια, αντιμετωπίζει όταν δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του επαρκώς. Ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο για τον Ντάφα, όλοι εμείς οι ασκούμενοι και κάθε μια ζωή σε αυτήν τη Γη. Η απόκτησή μας του Φα σήμερα δεν ήταν απλά για τους εαυτούς μας και δεν θα πρέπει να το σκεφτόμαστε έτσι. Στην αρχή της καλλιέργειας είναι αποδεκτό αν ο ασκούμενος δαπανά τον περισσότερο χρόνο στην καλλιέργεια. Αλλά ένας ασκούμενος, ο οποίος έχει ήδη ασκήσει καλλιέργεια για κάποιο διάστημα θα πρέπει να διευκρινίζει την αλήθεια ή να κάνει κάτι ώστε να βοηθά στην σωτηρία των αισθανόμενων όντων. Αυτός ο οποίος γνωρίζει θα πρέπει να βοηθά στη σωτηρία αισθανόμενων όντων, αλλά αν δεν το κάνει, είναι κάποιος που κυριαρχείται και υποκύπτει στην δαιμονική φύση της τεμπελιάς και ακόμα και του εγωιστικού φόβου.

Υπήρξαν πολλές φορές που ένοιωσα τεμπελιά και απρόθυμος να πάω στην τοποθεσία διευκρίνισης της αλήθειας για να διευκρινίσω την αλήθεια και να αντιμετωπίσω αυτούς τους καημένους, δηλητηριασμένους Κινέζους τουρίστες. Αλλά όταν πήγα εκεί και άρχισα να διευκρινίζω την αλήθεια ασυναίσθητα και αμέσως ένοιωσα καλά, αναζωογονημένος και δυνατός. Και αυτό το θετικό και γεμάτο ενέργεια συναίσθημα δεν ήταν απλώς στιγμιαίο. Μόνο αφού συζήτησα με έναν άλλο ασκούμενο πρόσφατα αντιλήφθηκα ότι όταν κάποιος νοιώθει βαρεμάρα και ότι δεν αξίζει, θα πρέπει να κοιτάξει μέσα του και να ρωτήσει, «Έχω κάνει αρκετά για να βοηθήσω να σωθούν αισθανόμενα όντα;»

Παρομοίως αναφορικά με το αίσθημα της μοναξιάς, ο Δάσκαλος λέει:
«Γιατί νοιώθετε μόνος; Αν πάτε να κάνετε πράγματα για να σώσετε αισθανόμενα όντα και πράγματα που ένας μαθητής του Ντάφα πρέπει να κάνει, σίγουρα δεν θα νοιώθετε έτσι. Αν μελετούσατε τον Φα και καλλιεργούσασταν επιμελώς, θα μπορούσατε να νιώθετε έτσι; Μόνο όταν δεν είστε επιμελείς θα έχετε το χρόνο να συλλογιστείτε αυτά τα συνηθισμένα ανθρώπινα συναισθήματα, σωστά;» («Διδάσκοντας τον Φα στο Διεθνές Συνέδριο του Φα στην Νέα Υόρκη το 2004»)

Όταν είμαστε σίγουροι πως καταλάβαμε ότι έχουμε λάβει τον Φα και υπάρχουμε όχι μόνο για τους εαυτούς μας αλλά για τα αναρίθμητα αισθανόμενα όντα στα σύμπαντά μας, θα είμαστε ικανοί να ξεπεράσουμε την τεμπελιά και να εκπληρώσουμε τα καθήκοντα που η ιστορία εναπόθεσε επάνω μας.