Παλεύοντας και Βοηθώντας τον Δάσκαλο στην Επανόρθωση του Φα (Μέρος 1ο)

Υπαγορεύθηκε από την Τζινγκλιάν από την Επαρχία Γκουάνγκντόνγκ, Κίνα και διορθώθηκε από άλλον ασκούμενο.

Το τρίτο μου μάτι είναι ανοιχτό από τότε που ήμουν μικρή και μπορώ και βλέπω τις υπέροχες εικόνες στις άλλες διαστάσεις. Μετά το σχολείο, μου άρεσε να πηγαίνω σε έναν Ταοϊστικό ναό εκεί κοντά και να παίζω. Ο Ταοϊστής που ήταν υπεύθυνος, ήταν ηλικιωμένος και είχε μακριά γκρι γενειάδα. Κρατούσε μια βούρτσα από ουρά αλόγου και την πέταγε στον αέρα παράγωντας έτσι πολλά πράγματα. Του άρεσα πάρα πολύ και με ρώτησε: «Μένεις στην οδό Πένγκλαϊ. Ξέρεις που είναι το Πένγκλαϊ?» Ήθελα να γίνω μαθήτριά του. Είπε πως ήταν πολύ μεγάλος και πως ο Ταοϊστικός ναός θα εξαφανιζόταν. Μου είπε επίσης πως τα γενέθλια του Δάσκαλού μου θα ήταν στις 8 Απριλίου, σύμφωνα με το Κινέζικο ημερολόγιο, και πως δεν θα έπρεπε να ακολουθήσω κανέναν άλλον εκτός από τον Δάσκαλό μου. Αργότερα η οικογένειά μου μετακόμισε. Αφού μεγάλωσα, πήγα πίσω για να βρω τον ναό αλλά είχε κατεδαφιστεί κατά την διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης. Κανείς δεν ήξερε που βρισκόταν αυτός ο Ταοϊστής· Έκλαψα.

-- Από την συγγραφέα
Χαιρετίσματα, σεβαστέ Δάσκαλε!
Χαιρετίσματα, ασκούμενοι!
Ήμουν 46 χρονών στα μέσα του φθινοπώρου το 1996. Άρχισα τελικά να εξασκώ Φάλουν Ντάφα αφού είχα ψάξει τον Δάσκαλο για 40 χρόνια. Τα τελευταία 15 χρόνια της καλλιέργειάς μου έχω βιώσει αμέτρητες δοκιμασίες και στον ανθρώπινο και στον ουράνιο κόσμο. Αφιερώνω ολόκληρη την ζωή μου για να «βοηθήσω τον Δάσκαλο στην Επανόρθωση του Φα». Ελπίζω αυτό να βοηθήσει τον Δάσκαλο.

Ξεκινώντας την Καλλιέργεια του Φάλουν Ντάφα

Κατά την διάρκεια του 1990 δούλευα ως λογίστρια, παρόλο που δεν είχα πτυχίο. Πήγα σε μια εταιρία στο Σεντζέν για να συμπληρώσω μια αίτηση εργασίας. Πολλοί από τους υποψήφιους είχαν πτυχία, ωστόσο η εταιρία προσέλαβε εμένα. Είμαι απλή και δεν μου αρέσουν οι πολιτικές των γραφείων και με επέλεγαν ως την πιό εξέχουσα εργαζόμενη κάθε χρόνο. Στο ένα επίπεδο μετά το άλλο, με επέλεγαν ως την πιό εξέχουσα εργαζόμενη στο Σεντζέν. Η δουλειά μου ήταν πολύ ευχάριστη και ομαλή και ίσως έχω καλή αρετή. Ένας άλλος λόγος ήταν πως φαινόταν σαν να προστατευόμουν από θεϊκά όντα. Δεν πάλευα για τίποτα και τα πήγαινα πολύ καλά με τους άλλους. Όταν κάποιος με χτύπαγε, πίστευα πως ήταν ανταπόδωση για κάποια άσχημα πράγματα που είχα κάνει προηγουμένως.

Η μητέρα μου αγόραζε πολλά βιβλία τσιγκόνγκ και επίσης με έμαθε να εξασκώ τσιγκόνγκ, αλλά απλά δεν μπορούσα να το εμπεδώσω. Η μητέρα μου δεν μου είχε πει ότι είχε παρακολουθήσει την πρώτη σειρά εννιαήμερων διαλέξεων του Φάλουν Γκόνγκ που είχε δώσει ο Δάσκαλος το Μάρτιο του 1993. Στα μέσα του φθινοπώρου του 1996 επέστρεψα στο Γκουάνγκτζοου. Η μητέρα μου έβαλε μια στίβα από βιβλία στο τραπέζι. Είδα το βιβλίο Τζουάν Φάλουν – έλαμπε. Πήρα το βιβλίο και ξεκίνησα να διαβάζω από το τέλος (αυτή ήταν η συνήθειά μου στο διάβασμα). Διάβασα την σύντομη εισαγωγή για τον Δάσκαλο Λι, η οποία ανέφερε ότι τα γενέθλια του Δάσκαλου Λι ήταν στις 8 Απριλίου στο κινέζικο ημερολόγιο. Α, Δάσκαλε, επιτέλους σε βρήκα. Γρήγορα γονάτησα στο έδαφος και είπα πως επιτέλους είχα βρει τον Δάσκαλο. Έκλαψα. Με το τρίτο μου μάτι είδα πως και ο Δάσκαλος έκλαψε επίσης.

«Μητέρα, σε παρακαλώ δώσε μου αυτό το βιβλίο!» «Όχι, αν στο δώσω δεν θα έχω άλλο εγώ». (Εκείνο τον καιρό υπήρχε έλλειμα στα αντίγραφα του Τζουάν Φάλουν). Δεν υπήρχε τρόπος να πάρω το δικό μου βιβλίο και κατάφερα μόνο να πάρω ένα αντίγραφο του βιβλίου Εξηγώντας το Περιεχόμενο του Φάλουν Ντάφα από την μητέρα μου. Διάβασα το βιβλίο και ήξερα πως ήθελα να επιστρέψω στον αρχικό, πραγματικό μου εαυτό. Εκείνη την νύχτα ο Δάσκαλος με βοήθησε να καθαρίσω το σώμα μου.
Αφού επέστρεψα στο Σέντζεν, προσπάθησα να βρω ένα μέρος εξάσκησης Φάλουν Γκονγκ. Την πρώτη μέρα στο μέρος εξάσκησης, νόμιζα πως είχα ασκηθεί όσο η μουσική έπαιζε και εξασκώμουν δύο ή τρεις φορές την ημέρα. Μπορούσα να κάθομαι σε διαλογισμό για πολύ ώρα. Μερικές φορές καθόμουν σε διαλογισμό για ολόκληρη την νύχτα και παρόλα αυτά δεν ένιωθα καθόλου κουρασμένη ακόμα και αν δεν είχα κοιμηθεί. Ήμουν τόσο χαρούμενη που είχα βρει τον Δάσκαλο.

Καλλιεργώντας την Καρδιά μου

Πάντα ήξερα πως αυτή η ζωή δεν ήταν για να είμαι άνθρωπος και για να την ευχαριστηθώ· ήρθα για την καλλιέγεια και για να γυρίσω στον πραγματικό, αρχικό μου εαυτό. Ο Δάσκαλος ήταν πολύ αυστηρός με την καλλιέργεια του σινσίνγκ μου ακόμα και με ασήμαντα ζητήματα.

Μια φορά, η μητέρα μου κάλεσε τις μικρότερες αδερφές μου και συζήτησε μαζί τους για μερικά πράγματα στον ανθρώπινο κόσμο. Δεν μπορούσα να κάθομαι και να τους ακούω να μιλάνε, παρόλο που μου άρεσε να ακούω. Δεν ήταν σωστό να ακούς τα τηλεφωνήματα των άλλων διότι θα ήταν ασεβές. Έψαξα μέσα μου και βρήκα τις προσκολλήσεις μου στην περιέργεια και στο να ανακατεύομαι με τα ζητήματα των άλλων. Αφού ανακάλυψα τις προσκολλήσεις μου, ο Δάσκαλος με βοήθησε να αφαιρέσω τις μαύρες ουσίες και μου επέστρεψε μια λευκή ουσία. Ήξερα πως έπρεπε να καλλιεργηθώ και να εξαλλείψω τις προσκολλήσεις μου – αυτό ήταν το κλειδί.

Πήγα σε ένα ταχυδρομείο για να μεταφέρω μερικά χρήματα. Πολλοί άνθρωποι περίμεναν στην σειρά και μερικοί έμπαιναν μπροστά μου. Εκείνη την στιγμή ανυπομονούσα να γυρίσω πίσω για κάποια άλλα θέματα αλλά ήξερα πως έπρεπε να εγκαταλείψω την προσκόλληση της ανυπομονησίας. Δεν μπορούσα να είμαι πιο ανυπόμονη. Γιατί μπήκε μπροστά μου αυτός? Προφανώς επειδή του χρώσταγα στην προηγούμενη ζωή μου και τώρα έπρεπε να του το ξεπληρώσω.

Ποτέ δεν έκανα παζάρια όταν ψώνιζα λαχανικά, απλά πλήρωνα ότι μου ζητούσαν. Είχα μια κακή συνήθεια – οι πωλητές ψέκαζαν με νερό τα λαχανικά, οπότε εγώ αφαιρούσα το νερό όταν τα αγόραζα για να ζυγίζουν και να κοστίζουν λιγότερο. Βασικά, αυτό ήταν μια προσκόλληση στο κέρδος. Μια μέρα, τίναξα το νερό πάλι και αμέσως ένιωσα κάτι περίεργο με το χέρι μου. Αφού αυτό έγινε για πολλές ακόμη φορές, σταμάτησα να τινάζω το νερό. Αυτό σήμαινε πως έπρεπε να καλλιεργήσω την καρδιά μου. Εκείνο τον καιρό δεν είχα δουλειά ούτε πολλά λεφτά αλλά και πάλι πλήρωνα την υποθήκη του σπιτιού. Όταν το σινσίνγκ μου ήταν σε καλή κατάσταση, αγόραζα ότι ήθελα και πάντα τα έπαιρνα όλα φτηνά. Μιά άλλη μέρα, πολλοί άνθρωποι ψώνιζαν και εγώ περίμενα τον πωλητή να μου δώσει ρέστα 50 σεντς. Παρόλα αυτά, δεν μου τα έδωσε. Είπα στον Δάσκαλο πως έκανα λάθος και πως δεν είχε σημασία αν δεν μου έδωσε τα ρέστα ή όχι και έτσι έφυγα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, έπρεπε να καλλιεργήσω και να εξαλείψω τις προσκολλήσεις μου στο κέρδος και τα λεφτά.

Ο Δάσκαλος απαιτεί από μένα να ακολουθώ πάντα τον Φα. Όταν άνοιξα το βιβλίο, είδα «Ας μετράμε το κάθε τι με κριτήριο τον Φα». («Ακλόνητη Καλλιέργεια» από το Χονγκ Γιν). Οι λέξεις «κάθε τι» έγιναν πολύ μεγάλες. Είπα στον Δάσκαλο μέσα στην καρδιά μου: «Δάκαλε, δεν κατάφερα να «μετρήσω το κάθε τι με κριτήριο τον Φα». Μερικές φορές άνοιγα το βιβλίο και έβλεπα «Καλλιεργήστε το σινσίνγκ σας χωρίς να σταματάτε στιγμή» («Πραγματική Καλλιέργιεα» από το Χονγκ Γιν). Οι λέξεις «χωρίς να σταματάτε στιγμή» επίσης έγιναν πολύ μεγάλες.

Πρωτού ξεκινήσω να ασκώ το Φάλουν Γκονγκ, η κόρη μου και εγώ τα πηγαίναμε πολύ καλά αλλά δεν είχε καλή σχέση με τον πατέρα της. Ωστόσο, όταν ξεκίνησα την εξάσκηση, όλα γύρισαν αντίστροφα. Η κόρη μου έγινε πολύ κακιά μαζί μου. Μιά φορά, ήθελε να της μάθω να παίζει σκάκι. Της είπα: «Ποτέ δεν θα μάθεις να παίζεις σκάκι. Δεν έχω χρόνο τώρα και θέλω να μελετήσω τον Φα». Με χτύπησε με την γροθιά της. Ήξερα πως όταν κάποιος ήταν κακός μαζί μου, ήταν επειδή είχα κάνει κάτι λάθος και έτσι αποφάσισα να την διδάξω. Ήθελα να την κερδίσω γρήγορα, έτσι ώστε να μπορέσω να μελετήσω τον Φα νωρίτερα. Παρόλα αυτά το παιχνίδι ήταν αδιέξοδο. Ανακάλυψα πως οι προσκολλήσεις μου στην διαμάχη και την αγάπη κέρδιζαν. Εκείνη την στιγμή, ο Δάσκαλος είπε μέσα από το στόμα της κόρης μου: «Πήγαινε να μελετήσεις τον Φα!»

Κάποια στιγμή, η κόρη μου τράβηξε μια γραμμή με το στυλό της και έπειτα με ρώτησε τι χρώμα ήταν. Της είπα πως ήταν μαύρο. Μου απάντησε πως ήταν λάθος. Κοίταξα μέσα μου και σκέφτηκα στην καρδιά μου: «Δάσκαλε έκανα λάθος. Δεν είναι μαύρη. Μπορεί να είναι μπλε σε μια άλλη διάσταση.» Είπα τις σκέψεις μου στην κόρη μου και τότε αυτή σταμάτησε να διαφωνεί μαζί μου. Μια άλλη φορά με ρώτησε που είναι ο Δάσκαλος· της είπα πως ήταν στο Τσανγκτσούν. Με ρώτησε προς ποιά κατεύθυνση – της είπα βόρεια. Άρχισε να διαφωνεί μαζί μου και πάλι. Είπα τότε: «Δάσκαλε πάλι έκανα λάθος. Όχι βόρεια.» Δεν υπάρχουν κατευθύνσεις στο σύμπαν, μόνο στον ανθρώπινο κόσμο. Η κόρη μου δεν διαφωνούσε μαζί μου εφόσον σκεφτόμουν από την προοπτική του Φα.

Μια φορά, η κόρη μου πήρε όλα τα ρούχα από την ντουλάπα και τα έβγαλε έξω. Κράτησε τα ρούχα του μικρότερου αδερφού μου και με ρώτησε αν ήταν για άντρα η για γυναίκα. Της είπα: «Τα ρούχα είναι του θείου σου· και βέβαια είναι αντρικά.» Συνέχισε να διαφωνεί μαζί μου. Είπα στον δάσκαλο στην καρδιά μου: «Δάσκαλε, και πάλι έκανα λάθος.» Το Αρχέγονο Πνεύμα του ανθρώπου μπορεί να είναι αρσενικό ή θηλυκό και όχι απαραίτητα ίδιο με το ανθρώπινο σώμα. Απαλλάχθηκα από την προσκόλληση της λαγνείας πολύ γρήγορα και δεν είχα πια τέτοιου είδους νοοτροπία.

Μια άλλη φορά, η κόρη μου με έδεσε, μαζί και τα πόδια μου. Γονάτησα στο έδαφος και δεν μπορούσα να κοιμηθώ όλη νύχτα. Η μητέρα μου ήταν πολύ αναστατωμένη όταν ξύπνησε και με είδε σε αυτήν την κατάσταση. Τα πόδια μου είχαν μελανιάσει αλλά εγώ δεν παραπονιόμουν. Η μητέρα μου είπε: «Δεν έχεις να πεις τίποτα? Πως μπορεί να συμπεριφέρεται έτσι η κόρη σου?» Είπε στην κόρη μου: «Είναι μητέρα σου. Πως μπορείς και της φέρεσαι έτσι?» Σκέφτηκα πως αυτό προκλήθηκε από το κάρμα μου· με βοηθούσε να υποφέρω. Το κάρμα είχε μεταφερθεί στο σώμα της οπότε πως μπορούσα να την κατηγορήσω? Έπρεπε να την ευχαριστήσω. Ήξερα πως θα ήταν καλή όσο εγώ θα εξάλειφα κάρμα. Ο Δάσκαλος είπε:

«Μόλις είπα πως οι αρχές για τους ασκούμενους και αυτές των κοινών ανθρώπων είναι αντίθετες. Οι άνθρωποι πιστεύουν πως μια άνετη ζωή είναι καλό πράγμα, ενώ οι ασκούμενοι του Ντάφα πιστεύουν πως αν όλα είναι εύκολα τότε αυτό είναι άσχημο για την βελτίωσή τους και πως η δυσφορία συμβάλει στην βελτίωση.» (Διδάσκοντας τον Φα στο Σαν Φρανσίσκο, 2005)

«Όταν το σφυρί χτυπάει, κανείς ξέρει πως πρέπει να προοδεύσει ολόψυχα»

Κατά την διάρκεια της εξάσκησης καλλιέργειάς μου, το τρίτο μάτι μου ήταν ανοιχτό. Επομένως ο Δάσκαλος ήταν πολύ αυστηρός μαζί μου. Για παράδειγμα, όταν η καρδιά μου συγκινούνταν λίγο ενώ κοιτούσα αυτά τα φανταχτερά πράγματα ενώ ψώνιζα, ένα σφυρί σε άλλη διάσταση με χτύπαγε. Ήταν ο Δάσκαλος που με χτυπούσε.

Ο Δάσκαλος πάντα μένει πίσω μας, σε όλες τις στιγμές, και εγώ μπορώ να τον δω. Ο Δάσκαλος δεν μου μιλάει, αλλά έχει ένα ξύλινο σφυρί και χτυπάει το κεφάλι μου με αυτό. Αυτό δεν το ήξερα στην αρχή αλλά το συνειδητοποίησα στην συνέχεια.

Ο Δάσκαλος είπε:
«Όταν το σφυρί χτυπάει, κανείς ξέρει πως πρέπει να προοδεύσει ολόψυχα» (Ο Πύργος του Τύμπανου από το Χονγκ Γιν Τόμος ΙΙ)

Ο Δάσκαλος με πρόσεχε για να με βοηθήσει να καλλιεργήσω τον χαρακτήρα μου. Όποτε δεν καλλιεργώ τον εαυτό μου, νιώθω πόνο κάπου. Με χτυπάει ένα ξύλινο σφυρί ή ένα μαστίγιο.
Μερικές φορές δεν μπορούσα να χειριστώ τον εαυτό μου πολύ καλά και θα αντιμιλούσα όταν κάποιος με έβριζε. Τότε ο Δάσκαλος θα με χτύπαγε πολύ δυνατά σε εκείνη την περίπτωση. Αργότερα, μίλησα στον Δάσκαλο, «Δάσκαλε, το έκανα λάθος πάλι. Έχω την προσκόλληση της διαμάχης και τον φόβο του να αδικούμαι.» Καθώς απέτυχα στην δοκιμασία, ένιωθα πως είχα χαραμίσει την ευκαιρία που είχε κανονίσει για μένα ο Δάσκαλος. Πότε θα μπορούσε να κανονιστεί μια ευκαιρία σαν και αυτήν? Θα μπορούσα να τα καταφέρω? Μόλις επέστρεψα σπίτι εκίνο το απόγευμα δεν μπορούσα παρά να κλάψω. Είπα στον Δάσκαλο, «Δάσκαλε, έχασα την ευκαιρία και πάλι. Πότε θα μπορούσε ο Δάσκαλος να κανονίσει αυτήν την δοκιμασία ξανά?» Λοιπόν, η δοκιμασία ήρθε και πάλι. Κάποιος έδειξε προς την μύτη μου και με επίπληξε για κανέναν λόγο, και αυτήν την φορά ήταν πιο δραματικά από την τελευταία περίπτωση. Ωστόσο, γνώριζα πως ήταν δοκιμασία, οπότε αμέσως είπα, «Εντάξει, εντάξει – ευχαριστώ, ευχαριστώ.» Τότε έκανα την χειρονομία Χεσί (τα χέρια ενωμένα σε ορθή θέση) προς το άτομο. Μου αρέσει να κάνω την χειρονομία Χεσί· οι άνθρωποι ευχαριστιούνται όταν κάνω αυτήν την χειρονομία. Τότε εκείνος ο άνθρωπος δεν ήθελε πια να μιλήσει μαζί μου και έφυγε. Αγνόησα την στάση του και απλά τον ευχαρίστησα στην καρδιά μου. Τότε ο Δάσκαλος μου είπε πως στην προηγούμενη ζωή μου τον είχα βρίσει ακόμη πιο πολύ απ’ότι αυτός. Τώρα, το χρέος είχε πληρωθεί και ήταν απλά υπέροχα!

Δοκιμασίες

Έχω συναντήσει δοκιμασίες από άλλες διαστάσεις όταν διαλογίζομαι ή όταν κοιμάμαι. Αφού είχα καλλιεργηθεί για μόλις τέσσερις μήνες, βίωσα μια τεράστια δοκιμασία. Ένας δαίμονας από πολύ υψηλά επίπεδα μεταμορφώθηκε στην εικόνα του Δασκάλου για να παρέμβει μαζί μου και σχεδόν καταστράφηκα. Δεν μπόρεσα να περάσω αυτήν την δοκιμασία μέχρι τα τέλη του 1997.
Ο δαίμονας πήρε την μορφή του Δασκάλου και ήρθε σε μένα. Τον χαιρέτισα: «Δάσκαλε.» Τότε με ρώτησε, «Έχεις αποκτήσει τον Φα. Τι μελετάς τώρα?» Του απάντησα, «Μελετάω την ‘Καλλιέργεια της Ομιλίας’.» «Διάβασέ μου το αυτό.» Τότε άρχισα να το διαβάζω. Μου υπόδειξε που και πότε δεν είχα καλλιεργήσει την ομιλία μου, το ένα και το άλλο και με ρώτησε πως θα μπορούσα να ανεβάσω το επίπεδό μου με αυτόν τον τρόπο. Του είπα πως θα καλλιεργούσα την ομιλία μου. Μου είπε πως δεν θα είχε αποτέλεσμα και πως θα έπεφτα στον πάτο και πως δεν είχα την ευκαιρία να καλλιεργηθώ πια. Επίσης μου είπε πως ήμουν τόσο κακή και πως χρωστούσα το ένα και τό άλλο. Ήμουν πραγματικά στεναχωρημένη. Τον ρώτησα πότε θα μπορούσα να καλλιεργηθώ. Μου είπε πως αυτό θα έπρεπε να το δούμε.

Δεν ήξερα πως ήταν δαίμονας και έτσι σταμάτησα να καλλιεργούμαι. Εφόσον αποφάσισα να μην καλλιεργούμαι, ο Δάσκαλος πραγματικά σταμάτησε να με προσέχει. Το κάρμα μου είχε επιστρέψει. Ένιωθα πόνο παντού στο σώμα μου. Ο δαίμονας με εστειλε ακόμη και στην κόλαση για να δω πως υποφέρουν οι άλλοι προκειμένου να πληρώσω τα χρέη μου. Ο δαίμονας με πήρε ως μαθήτριά του και με οδήγησε στην κόλαση για να υποφέρω. Με έδειραν πολύ βαριά και δεν είχα σχεδόν καθόλου δύναμη. Υπέφερα τρομακτικά.

Στις αρχές του 1997, η μητέρα μου μου ζήτησε να επιστρέψω σπίτι. Ο νους μου ήταν μπερδεμένος και έδειχνα πολύ εύθραυστη. Η μητέρα μου με ρώτησε τι είχε συμβεί. Της είπα πως ο Δάσκαλος μου είχε πει να μην καλλιεργούμαι και έτσι δεν μπορούσα να καλλιεργηθώ. Η μητέρα μου με ρώτησε πως μπορούσα να είμαι τόσο ανόητη. Πολλοί ασκούμενοι νοιάζονταν για μένα. Πήραν την εικόνα του Δασκάλου και την κρέμασαν στο δωμάτιό μου. Γονάτησα μπροστά από την εικόνα του Δασκάλου και Του είπα, «Δάσκαλε, μπορώ ακόμη να καλλιεργηθώ? Θέλω πραγματικά να καλλιεργηθώ.» Έκλαψα καθώς μιλούσα. «Σε έψαχνα για σαράντα χρόνια, αλλά μου είπες πως δεν μπορούσα να καλλιεργηθώ και πως είχα φτάσει στον πάτο, αφού είχα καλλιεργηθεί για μόλις τέσσερις μήνες. Δάσκαλε, μπορώ να καλλιεργηθώ?» Ο Δάσκαλος έχυσε δάκρυα. Ρώτησα πάλι, «Δάσκαλε, μπορώ να καλλιεργηθώ?» Ο Δάσκαλος έγνεψε. Ήμουν τόσο χαρούμενη. Ο Δάσκαλος εξάλειψε πολύ κάρμα για μένα.

Όντως ο Δάσκαλος είπε,
«Αν ένας δάσκαλος έχει μεγάλες αρετές – δηλαδή, αν ένας δάσκαλος έχει μεγάλη ισχύ γκονγκ – αυτός ο δάσκαλος μπορεί να εξαλείψει κάρμα για εσάς. Αν το επίπεδο της ενέργειας του δασκάλου είναι υψηλό, μπορεί να εξαλέιψει πολύ από το κάρμα σας. Αν το επίπεδο ενέργειας του Δασκάλου είναι χαμηλό, μπορεί να εξαλείψει μόνο λίγο από το κάρμα σας.» (Τζουάν Φάλουν)
Αυτός ο δαίμονας δεν μπορούσε να εξαλείψει το κάρμα για εμένα, οπότε με άφησε να αντέξω όλο το κάρμα μόνη μου.

Όταν είδα ξανά εκείνον τον δαίμονα του είπα, «Είσαι ένας ψεύτικος δάσκαλος – αυτό είναι γεγονός. Ο πραγματικός μου δάσκαλος δεν μου είπε να σταματήσω να καλλιεργούμαι.» Ο δαίμονας ήταν πολύ πανούργος και συχνά έπαιρνε διάφορες μορφές. Όποτε τον έβλεπα, ρωτούσα, «Με συγχωρείς, είσαι ο Δάσκαλος Λι Χονγκτζί?» Ο δαίμονας έφευγε αμέσως μόλις άκουγε την ερώτησή μου. Ο Δάσκαλος το είδε αυτό και κάθε φορά μου έλεγε, «Εγώ είμαι ο Δάσκαλος Λι Χονγκτζί.» Μου το έλεγε αυτό κάθε φορά. Πόσο καλοκάγαθος είναι ο Δάσκαλος. Ο δαίμονας δεν ήρθε ποτέ ξανα.

Η πορεία της εξάσκησης καλλιέργειας όλων είναι καταγεγραμμένη. Μπορώ να δω πως ασκούσα καλλιέργεια στο παρελθόν, όπως επίσης και πως καλλιεργούμαι τώρα. Κατά την διάρκεια της άσκησης καλλιέργειάς μου, ο Δάσκαλος με κατέστησε ικανή να δω μερικές σκηνές για να με βοηθήσει να εξαλλείψω τις προσκολλήσεις μου. Είχα μια πολύ δυνατή προσκόλληση στην περιέργεια και μου πήρε πολύ καιρό να την εξαλλείψω. Αφού είδα πολλά μεγάλα μάτια σε άλλες διαστάσεις, αναρωτήθηκα, «Γιατί δεν είδα τα μεγάλα μάτια του Δασκάλου? Ο Δάσκαλος θα έπρεπε να έχει πολλά μεγάλα μάτια.» Κοίταξα τον Δάσκαλο και όντως είδα πολλά μεγάλα μάτια. Είπα νοητικά στον Δάσκαλο, «Δάσκαλε δεν θα προσπαθήσω να το δω ξανά. Είναι η προσκόλλησή μου.» Ο Δάσκαλος μου έδειξε οτιδήποτε ήθελα να δω· έπρεπε όμως, αφού το έβλεπα, να βρω την προσκόλλησή μου. Ήταν απλά για να ξεφορτωθώ τις προσκολλήσεις μου. Για παράδειγμα, ο Δάσκαλος με άφησε να δω τα «τρία λουλούδια που μαζεύονται πάνω από το κεφάλι (σαχουά τζουντίνγκ).» Τότε είπα, «Δάσκαλε, δεν θα προσκολληθώ σε αυτό. Πόσο ωραία θα ήταν αν θα μπορούσα να καλλιεργηθώ για να φτάσω σε αυτό το επίπεδο μόνη μου.»
Μιά φορά είδα σε μια άλλη διάσταση πως ο Δάσκαλος ήταν δεμένος και μαστιγώνονταν από ένα αρνητικό πλάσμα. Το μαστίγωμα ήταν πολύ σοβαρό και έσκιζε τα ρούχα του Δασκάλου. Έκλαψα, έπιασα το μαστίγιο και το πέταξα μακρυά. Επίσης μάλωσα το αρνητικό πλάσμα. Ωστόσο, ο Δάσκαλος είπε, «Δέσου και γονάτισε στο έδαφος.» Και τότε βρέθηκα δεμένη και γονάτησα κάτω. Ο Δάσκαλος μου είπε, «Πρέπει να κοιτάξεις πολύ καλά τον εαυτό σου.» ο Δάσκαλος έχει υπομείνει αμέτρητο κάρμα για εμάς. Ο Δάσκαλος είναι αυτός που υποφέρει τα πραγματικά βάσανα για εμάς. Δεν αντέχω να βλέπω τον Δάσκαλο να υποφέρει και να τα υπομένει. Διαφωτίστηκα στο γεγονός οτι ο Δάσκαλος τα υπομένει για μας για να μας προσφέρει σωτηρία. Τα θεϊκά όντα του παρελθόντος δεν είχαν την δυνατότητα να το κάνουν αυτό. Μόνο ο Δάσκαλος είναι ικανός να υπομείνει για όλα τα αισθανόμενα όντα.

Μετά την 25η Απριλίου 1999, διαισθάνθηκα πως η κατάσταση θα άλλαζε σύντομα. Ενώ καθόμουν σε διαλογισμό, είδα πως ο Ντάφα διώκονταν και μερικοί ασκούμενοι είχαν σταλεί στην φυλακή. Παρόλα αυτά, δεν συνειδητοποίησα πως έπρεπε να κάνω κάτι για να σταματήσω την δίωξη. Νόμιζα πως ήταν λόγω του κάρμα μας, και όχι πως ήταν «καλλιέργεια εν μέσω της επανόρθωσης του Φα.»

Έκανα έκκληση προς το Πεκίνο τέσσερις φορές μετά την 20η Ιουλίου 1999. Έμεινα στο Πεκίνο για σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο και συλλήφθησα δεκάδες φορές. Μου άρεσε να κάνω τις ασκήσεις στην πλατεία Τιένανμεν. Ήμουν πάντα το τελευταίο άτομο που έπαιρναν οι αστυνομικοί. Στην πραγματικότητα ο Δάσκαλος δεν είχε κανονίσει αυτές τις δοκιμασίες για μένα. Κάθε φορά που με συλλάμβαναν στο Πεκίνο ήταν λόγω των προσκολλήσεών μου. Αφού τις εγκατέλειψα, μου ήταν εύκολο να ξεφεύγω αφού δεν είχα πια αυτή την δοκιμασία. Εκείνη την εποχή, κατάλαβα μόνο πως έπρεπε να υποφέρω και να εξαλλείψω το κάρμα μου. Επίσης, λόγω της μεγάλης μου συναισθηματικότητας προς τον Δάσκαλο, δεν φωτίστηκα στο οτι καλλιεργούμαστε εν μέσω της επανόρθωσης του Φα. Λόγω της νοοτροπίας μου, προκάλεσα επιπρόσθετες δοκιμασίες στον εαυτό μου.

Παρόλο που το κακό φαινόταν να αμαυρώνει τον ουρανό και την γη, έμεινα στο Πεκίνο. Στην πραγματικότητα, ήταν ο Δάσκαλος που μου έδινε αυτό το κουράγιο.
Έκανα έκκληση και προς την κυβέρνηση της πόλης και προς την κυβέρνηση της επαρχίας μετά την 20η Ιουλίου 1999. Ήμουν στην πόλη της Γκουανγκτζόου στις 20 Ιουλίου. Δεν υπήρχε μέρος για να κάνω έκκληση στην επαρχία Γκουανγκντόνγκ επειδή η αστυνομία συλλάμβανε τους ασκούμενους σε όλα τα μέρη. Οπότε πήγα στο Πεκίνο την επόμενη μέρα με ένα έμβλημα Φάλουν στο σακάκι μου. Έγραψα γράμματα για να διευκρινήσω τα γεγονότα για το Φάλουν Γκονγκ και τα έστειλα σε διάφορα επίπεδα της κυβέρνησης. Σύντομα, το τηλέφωνο του σπιτιού μου ήταν υπό παρακολούθηση.

Αφού έφτασα στο Πεκίνο, πρώτα πήγα σε ένα πάρκο για να κάνω τις ασκήσεις, σκεφτόμενη πως έτσι θα με έβρισκαν οι άλλοι ασκούμενοι. Δεν φοβόμουν. Τελικά, η αστυνομία δεν ήρθε να με σταματήσει. Όμως δεν είδα ούτε ασκούμενους. Επίσης επικύρωσα τον Φα σε μερικές άλλες πόλεις αφού έφυγα από το Πεκίνο.

Αργότερα επέστρεψα στη Γκουανγκτζόου και αντάλλαξα τις εμπειρίες μου με πολλούς ασκούμενους. Τους είπα πως ο καθένας μας θα πρέπει να βγεί και να επικυρώσει τον Φα και να πει στους ανθρώπους για το πόσο θαυμαστό είναι το Φάλουν Ντάφα.

Χρησιμοποίησα το τηλέφωνο του σπιτιού μου για να έρθω σε επαφή με ασκούμενους και να τους φωνάξω να κάνουμε τις ασκήσεις μαζί σαν ομάδα. Επειδή το τηλέφωνο του σπιτιού μου παρακολουθείτο μετά τις 20 Ιουλίου 1999, σύντομα συνελήφθησα και με πήγαν στο αστυνομικό τμήμα. Η αστυνομία μου ζήτησε να γράψω μια δήλωση εξασφάλισης και να υποσχεθώ πως δεν θα ασκήσω ποτέ ξανά Φάλουν Γκονγκ. Κάθισα και είπα, «Γιατί να ενδώσω και να χάσω την μάχη? Ο Ντάφα μας πρέπει να είναι ο νικητής!» Είχα ακόμη την νοοτροπία του ανταγωνισμού εκείνο τον καιρό. Η αστυνομία με ανάγκασε να γράψω κάτι. Τότε έγραψα για την μεγαλοπρέπεια του Φάλουν Ντάφα. Με παρακολουθούσαν την νύχτα και έκπληκτοι βρήκαν πως ήμουν ακόμη γεμάτη ενέργεια, παρόλο που δεν είχα κοιμηθεί καθόλου. Ένας αστυνομικός με ρώτησε, «Εσείς οι ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ φαίνεστε πολύ καλοί. Εμείς πρέπει να κάνουμε βάρδιες για να κοιμηθούμε, πώς και δεν νιώθεις νύστα?» Του είπα, «Γράφω για το πόσο θαυμαστό είναι το Φάλουν Ντάφα. Είναι για να διαδώσω τον Ντάφα. Πώς γίνεται να νυστάζω?» Την επόμενη μέρα με άφησαν ελεύθερη.

Τον Αύγουστο του 1999 έμαθα πως ο κακός Τζιάνγκ ήταν που έδωσε την εντολή για την δίωξη του Φάλουν Γκονγκ. Τότε έκανα έκκληση προς το Πεκίνο ξανά και σκόπευα να επισκεφθώ το Τζονγκνανχάι για να κάνω μήνυση στον Τζιάνγκ. Έγραψα πρόχειρα ένα γράμμα προς τον Τζιάνγκ ενώ ήμουν στο τρένο και πήγα κατευθείαν στο Τζονγκνανχάι με ταξί. Περπάτησα ως την μπροστινή πόρτα του Τζονγκνανχάι και είπα στον φρουρό πως ήμουν ασκούμενη του Ντάφα και έπρεπε να μιλήσω στον Τζιάνγκ. Ένας αστυνομικός με πολιτικά γρήγορα με έβαλε σε ένα βαν και με πήγε στο αστυνομικό τμήμα.
Πήραν τα βιβλία του Ντάφα που είχα φέρει μαζί μου και αργότερα με μετέφεραν σε ένα άσυλο. Ένιωσα πως αυτό δεν ήταν μέρος όπου έπρεπε να μένουν οι ασκούμενοι του Ντάφα· έτσι είπα νοητικά στον Δάσκαλο, «Δάσκαλε πραγματικά έχω κάνει λάθος. Δεν θα έπρεπε να συνεργάζομαι με το κακό.» Η αστυνομία κρατούσε πολλούς ασκούμενους στο άσυλο. Μόλις μπήκα μέσα, οι ασκούμενοι φώναξαν, «Είσαι ασκούμενη? Έλα εδώ.» Έγινα μέλος τους και με χαρά άρχισα και πάλι να κάνω τις ασκήσεις μαζί τους. Όμως, σύντομα ο επικεφαλής του Τμήματος Σέντζεν στο Πεκίνο με μετέφερε στο τμήμα τους.
Με έστειλαν στην απομόνωση. Αμέσως μόλις έφυγαν οι αστυφύλακες, προσπάθησα να ξεφύγω.

Άκουσαν τον θόρυβο και γύρισαν πίσω και με έδεσαν. Τους είπα πως απαιτούσα να συναντηθώ με τον Τζιάνγκ και πως ήθελα να του κάνω μήνυση. Οι αστυφύλακες με τράβηξαν σε ένα άλλο δωμάτιο. Τότε έκατσα σε διαλογισμό. Όταν το βράδυ οι αστυνομικοί έφυγαν, άνοιξα την πόρτα του δωματίου και μεσα στο σκοτάδι προσπάθησα να βρω τον δρόμο προς τα κάτω. Ωστόσο, ήταν πολύ σκοτεινά και δεν μπορούσα να βρω τα σκαλιά. Έπρεπε να επιστρέψω στο δωμάτιο.

Ζήτησα από τον Δάσκαλο νοητικά για βοήθεια, «Δάσκαλε δεν μπόρεσα να βρω την πύλη. Σε παρακαλώ βοήθησέ με. Δεν μπορώ να μείνω εδώ. Πρέπει να πάω να κάνω έκκληση.» Εκείνη την στιγμή το παράθυρο του δωματίου άνοιξε. Βγήκα από το παράθυρο και πάτησα πάνω στο κλιματιστικό λέγοντας, «Δάσκαλε, θα πηδήξω κάτω.» Άφησα τα χέρια μου και αμέσως πήδηξα κάτω. Τελικά προσγειώθηκα στο έδαφος σταθερά. Κοίταξα τριγύρω μου και ανακάλυψα πως ήμουν ακόμη μέσα στην αυλή του ασύλου. Η αυλή είχε μια πύλη και ήταν κλειδωμένη με ένα μεγάλο λουκέτο. Πήγα να το ελέγξω και είδα πως είχε ανοίξει από μόνο του. «Σε ευχαριστώ Δάσκαλε!» Άνοιξα την πύλη και γρήγορα ξέφυγα.

Μπήκα σε ένα ξενοδοχείο πέντε αστέρων. Το έμβλημα του Φάλουν ήταν ακόμη στο σακάκι μου. Είπα στον παραστάτη οτι ήμουν ασκούμενη του Φάλουν Γκονγκ και πως ήθελα να μείνω εδώ, αλλά δεν είχα ταυτότητα επειδή το κομμουνιστικό καθεστώς την είχε πάρει. Στεκόμουν στο μπροστινό γραφείο και εξακολουθούσα να του λέω τα γεγονότα για την δίωξη. Τελικά μου έδωσε ένα δωμάτιο. Σκέφτηκα να κάνω ένα μπάνιο και να ελέγξω τα ρούχα μου. Προς έκπληξή μου, όλα ήταν πεντακάθαρα και καινούρια. Ίσως να πέρασαν από άλλες διαστάσεις.

Τότε πήγα και πάλι στην πλατεία Τιάνανμεν, σκεφτόμενη πως ίσως έβρισκα και άλλους ασκούμενους για να κάνουμε μήνυση στον Τζιάνγκ μαζί. Όμως δεν βρήκα κανέναν. Κάλεσα μερικούς ασκούμενους και μοιράστηκα μαζί τους τις σκέψεις μου. Συμφώνησαν να έρθουν στο Πεκίνο. Τότε πήγα σε ένα οικονομικό ξενοδοχείο για να κανονίσω τα δωμάτια για τους ασκούμενους. Είπα στον ξενοδόχο πως ήμουν ασκούμενη του Φάλουν Γκονγκ και πως την ταυτότητά μου την είχε πάρει η αστυνομία. Ο ξενοδόχος μου είπε, «Απλά μείνε εδώ. Μην ανησυχείς.» Του είπα πως ήθελα να κλείσω ολόκληρο τον όροφο και του ζήτησα να τον κρατήσει για εμένα. Πολλοί ασκούμενοι κατάφεραν να έρθουν. Συνέχισα να καλώ ασκούμενους. Καθώς όλο και περισσότεροι έρχονταν, νοικιάσαμε άλλον έναν ολόκληρο όροφο. Επειδή δεν είχα την προσκόλληση του φόβου όλα όσα έκανα πήγαν πολύ ομαλά.